ANLAMALIYDIM
Anlamalıydım ben üzüldüğüm de kılını kıpırdatmamandan, sadece işin düştüğünde aramandan, naber nasılsın lafının arkasına bir görüşelim mi ekleyememenden anlamalıydım sevgisizliğini...
Ben seni görmek için sınırlarımı zorlarken, senin umursamamandan, alaycı konuşmalarından, yada senden vazgeçerim diye korkup önüme bir parça yem atmandan anlamalıydım...
Ben hayatta hiç kimseye bu kadar sabırlı bu kadar mülayim davranmamıştım oysaki, severdim özgürlüğümü, asi olmayı, bir bardak suda fırtınalar koparmayı, kimseye hesap vermemeyi... bir bunları severdim birde seni sevdim... Sevgilin değil sevdiğin olmayı istedim...
İlk defa biri benden hesap sorsun istedim, bir açıklama beklesin ... bu biraz açık değil mi yada hayır bir yere gitmiyorsun evde oturuyorsun dan başka bir şeydi bu... beni sorgula duygularımı sorgula istedim olmadı...
Ne kadar da kolaydım senin için, ne kadar da zahmetsiz.... Tabii ki bocalardın, emindim düzgün insan olduğumdan hayatında hiç karşına çıkmamış kadar düzgün, emindin seni çok sevdiğimden ve düşündüğümden; öyle olmasaydı her probleminde ilk beni arar mıydın...
Nedenleri, niyeleri merak etmedim hiç inan etmedim... Bu kadar sevgisizliğinde seni nasıl bu kadar sevdim onu merak ettim... Benim için ne düşündüğünü, beni nasıl gördüğünü, sendeki beni merak ettim...
Artık hayal kurmuyorum, geçmişe bu kadar bağlı olmamın sebebi o zaman çok mutlu olmam bunu biliyorum... Şimdi tekrar başlasak ta, yalnızlığı paylaşsak ta sana gönlümü açabilir, gözüm kapalı güvenebilir miyim sanıyorsun...
Şimdi artık tek başınayım... hiç değilse hakkını veriyorum yalnızlığın.. iki kişilik kocaman bir boşluktansa kendimi ve yalnızlığını yeğlerim....
Artık kendimi görmemek için aynalara bakmıyorum, üşürüm diye kazağını giymiyorum, ağlarım diye türkü söylemiyorum, Belki de sen haklısın artık ben bile kendimi sevmiyorum...
Anlamalıydım ben üzüldüğüm de kılını kıpırdatmamandan, sadece işin düştüğünde aramandan, naber nasılsın lafının arkasına bir görüşelim mi ekleyememenden anlamalıydım sevgisizliğini...
Ben seni görmek için sınırlarımı zorlarken, senin umursamamandan, alaycı konuşmalarından, yada senden vazgeçerim diye korkup önüme bir parça yem atmandan anlamalıydım...
Ben hayatta hiç kimseye bu kadar sabırlı bu kadar mülayim davranmamıştım oysaki, severdim özgürlüğümü, asi olmayı, bir bardak suda fırtınalar koparmayı, kimseye hesap vermemeyi... bir bunları severdim birde seni sevdim... Sevgilin değil sevdiğin olmayı istedim...
İlk defa biri benden hesap sorsun istedim, bir açıklama beklesin ... bu biraz açık değil mi yada hayır bir yere gitmiyorsun evde oturuyorsun dan başka bir şeydi bu... beni sorgula duygularımı sorgula istedim olmadı...
Ne kadar da kolaydım senin için, ne kadar da zahmetsiz.... Tabii ki bocalardın, emindim düzgün insan olduğumdan hayatında hiç karşına çıkmamış kadar düzgün, emindin seni çok sevdiğimden ve düşündüğümden; öyle olmasaydı her probleminde ilk beni arar mıydın...
Nedenleri, niyeleri merak etmedim hiç inan etmedim... Bu kadar sevgisizliğinde seni nasıl bu kadar sevdim onu merak ettim... Benim için ne düşündüğünü, beni nasıl gördüğünü, sendeki beni merak ettim...
Artık hayal kurmuyorum, geçmişe bu kadar bağlı olmamın sebebi o zaman çok mutlu olmam bunu biliyorum... Şimdi tekrar başlasak ta, yalnızlığı paylaşsak ta sana gönlümü açabilir, gözüm kapalı güvenebilir miyim sanıyorsun...
Şimdi artık tek başınayım... hiç değilse hakkını veriyorum yalnızlığın.. iki kişilik kocaman bir boşluktansa kendimi ve yalnızlığını yeğlerim....
Artık kendimi görmemek için aynalara bakmıyorum, üşürüm diye kazağını giymiyorum, ağlarım diye türkü söylemiyorum, Belki de sen haklısın artık ben bile kendimi sevmiyorum...
