Yahudi bilginlerinden Zeyd ibn Su’ne, hidayete gelişini şöyle anlatmıştır:
Rasulullah’ın yüzüne baktığım zaman, peygamberlik alametlerinden ikisi dışında hepsini görmüştüm. Henüz görmediğim iki alamet ise: Öfkesini bastıran yumuşak huyu ve kaba cahilliğe karşı sabrı idi. (Bunları denemek istiyordum).
Rasulullah s.a.v. bir gün Hz. Ali ile birlikte odasından çıkmıştı. Bineği üzerinde bedevi tipli bir adam O’na yaklaşarak dedi ki:
- Ya Rasulallah! Falan köy halkı müslüman oldular. Ben onlara; “Müslüman olursanız rızkınız çoğalır.” demiştim. Aksine, bu sene kuraklık oldu, kıtlık içinde kaldılar. Korkarım ki dünya menfaati için müslüman oldukları gibi, menfaat için İslâm’dan çıkıverirler. Acaba onlara bir yardım göndermeniz mümkün olur mu?
Rasulullah s.a.v. yanındakine baktı. “Bir şey kalmadı ya Rasulallah.” cevabını alınca, ben O’na yaklaşarak dedim ki:
- Belli miktar hurmayı belli süreyle (veresiye, selem akdiyle) bana satamaz mısın?
- Miktarı belli hurmayı belli süreyle (veresiye) sana satayım, dedi.
Ben de süresi belli hurma karşılığında, seksen miskal altın verdim.
Henüz süre bitmesine iki-üç gün varken, bir cenaze münasebetiyle Ebubekir, Ömer ve Osman’ın da yer aldığı bir topluluk içinde Rasulullah’a yaklaşıp yakasına yapıştım; yüzümü ekşiterek dedim ki:
- Hakkımı ödemeyecek misin ey Muhammed? Sizler hep böyle ödemeyi ertelersiniz!
Hz. Ömer bana sertçe baktıktan sonra:
- Ey Allah’ın düşmanı! Sen Rasulullah’a nasıl böyle söyler, nasıl böyle davranırsın? Yemin olsun ki O’ndan çekinmesem kılıcımı kafana indirirdim, dedi.
Rasulullah s.a.v. ise sükûnet ve tebessümle Ömer’e bakarak dedi ki:
- Ya Ömer! Bana borcumu güzelce ödememi, ona da alacağını güzelce istemesini söylemeliydin. Onu götür de hakkını öde, korkuttuğun için yirmi ölçek de fazladan ver.
Hz. Ömer beni götürüp hakkımı ödedi, yirmi ölçek hurma da ekleyiverdi.
- Seni korkuttuğum için, sana fazlaca ödememi Rasulullah emretti, dedi. Ben de:
- Şahid ol ya Ömer! Allah’ı Rab, İslâm’ı din, Rasulullah’ı nebi kabul ettim, dedim.
Sonra birlikte Rasullulah’a gittik: “Eşhedü en lâ ilâhe illallah ve eşhedü enne Muhammeden abdühü ve rasulüh.” diyerek iman ettim.
Ebu Nuaym, Delâilü’n-Nübüvve (Beyrut 1999), 1/91-93; el-Heysemî, Mecmâu’z-Zevâid (Beyrut 1994), 8/433-35; Kandehlevî (terc. A. Meylanî), Hayatü’s-Sahabe, 1/169-71.
Rasulullah’ın yüzüne baktığım zaman, peygamberlik alametlerinden ikisi dışında hepsini görmüştüm. Henüz görmediğim iki alamet ise: Öfkesini bastıran yumuşak huyu ve kaba cahilliğe karşı sabrı idi. (Bunları denemek istiyordum).
Rasulullah s.a.v. bir gün Hz. Ali ile birlikte odasından çıkmıştı. Bineği üzerinde bedevi tipli bir adam O’na yaklaşarak dedi ki:
- Ya Rasulallah! Falan köy halkı müslüman oldular. Ben onlara; “Müslüman olursanız rızkınız çoğalır.” demiştim. Aksine, bu sene kuraklık oldu, kıtlık içinde kaldılar. Korkarım ki dünya menfaati için müslüman oldukları gibi, menfaat için İslâm’dan çıkıverirler. Acaba onlara bir yardım göndermeniz mümkün olur mu?
Rasulullah s.a.v. yanındakine baktı. “Bir şey kalmadı ya Rasulallah.” cevabını alınca, ben O’na yaklaşarak dedim ki:
- Belli miktar hurmayı belli süreyle (veresiye, selem akdiyle) bana satamaz mısın?
- Miktarı belli hurmayı belli süreyle (veresiye) sana satayım, dedi.
Ben de süresi belli hurma karşılığında, seksen miskal altın verdim.
Henüz süre bitmesine iki-üç gün varken, bir cenaze münasebetiyle Ebubekir, Ömer ve Osman’ın da yer aldığı bir topluluk içinde Rasulullah’a yaklaşıp yakasına yapıştım; yüzümü ekşiterek dedim ki:
- Hakkımı ödemeyecek misin ey Muhammed? Sizler hep böyle ödemeyi ertelersiniz!
Hz. Ömer bana sertçe baktıktan sonra:
- Ey Allah’ın düşmanı! Sen Rasulullah’a nasıl böyle söyler, nasıl böyle davranırsın? Yemin olsun ki O’ndan çekinmesem kılıcımı kafana indirirdim, dedi.
Rasulullah s.a.v. ise sükûnet ve tebessümle Ömer’e bakarak dedi ki:
- Ya Ömer! Bana borcumu güzelce ödememi, ona da alacağını güzelce istemesini söylemeliydin. Onu götür de hakkını öde, korkuttuğun için yirmi ölçek de fazladan ver.
Hz. Ömer beni götürüp hakkımı ödedi, yirmi ölçek hurma da ekleyiverdi.
- Seni korkuttuğum için, sana fazlaca ödememi Rasulullah emretti, dedi. Ben de:
- Şahid ol ya Ömer! Allah’ı Rab, İslâm’ı din, Rasulullah’ı nebi kabul ettim, dedim.
Sonra birlikte Rasullulah’a gittik: “Eşhedü en lâ ilâhe illallah ve eşhedü enne Muhammeden abdühü ve rasulüh.” diyerek iman ettim.
Ebu Nuaym, Delâilü’n-Nübüvve (Beyrut 1999), 1/91-93; el-Heysemî, Mecmâu’z-Zevâid (Beyrut 1994), 8/433-35; Kandehlevî (terc. A. Meylanî), Hayatü’s-Sahabe, 1/169-71.