Bırak Ben Geleyim..
Şu elimde tuttuğum fotoğrafta kimler var, kimler Geçmişin üstü ne çabuk tozlanıyor, ne çabuk eskiyor ve ne çabuk geçiyor geçmiş dediğin
Bir sen eksiksin, yine olman gereken yerde değilsin, şimdiki gibi! Yanımdaki sandalye boş, yorgun bir omuz başım duruyor üstünde sarıldığı için denk gelen elin yok. Ben yine bir fotoğraf karesinde sessiz, siyah beyaz ve sensizim.
Seni sevgili yapmak isterken yüreğime, sıranı hayata vermiş olmana içerliyorum. Yaşadıkça çözülmüş ve bütün sırlarını dökmüş bir ömrün ne bir cazibesi vardır?
Ben ki; dağı, denizi aşardım, gerekirse yeri yerinden oynatırdım, dünyayı parmağımda çevirir, karaları birbirine bağlardım. Yapamayacak olmamın önemi yok, ben yapacağıma inanırdım. Şimdi? Şimdi soluk bir güneş ışığı gibiyim. Aydınlatsam da ısıtmıyorum.
Oysa ben seninle ne beter acılara gülecek kadar güçlüydüm. Yüreğim ne demek, boynumu, ömrümü bağışlayacağım kadar büyük bir aşkın depremiydim. Sallanırdı etrafımda ne varsa adını söylediğimde!
Gittiğin yollar uzun, gittiğin yerler uzak ama hiçbir mesafede arasını kapatamayacak aşk yoktur. Gelmiyorsun, yanlızlığımla ben kalıyoruz arkanda, uzun uzun nereye gittiği meçhul uçaklara bakıyoruz, birine binip gelmek vardı ama sen istemiyorsun diye duruyoruz.
Bu sessizliğin ağır gelmez mi kendine? Bırak bari ben geleyim, biraz nefes değsin yüreğine, ısınsın ellerin ellerinle. Büyük tutkulara sahne olmayan, hatta biraz da utangaç bir sevişmeyi saklayalım yorganın altında. Sabah olduğunda sıcak bir gülüşe uyanmanın hasretini bitir gözlerimde mesela.. Sonunda değecek biri varsa, bütün yolculuklarla razı bedenim. Ayaklarım çoktan çıkacak yola da, aklım gel dediğini duymadığından bekliyor.
Kimse sen kadar bilemez ayrılığı mutlaka ama kimse de benim kadar öğrenmedi, sana bu kadar tutkuyla bağlıyken, sensizlikle terbiye olmayı.
Aslında bir destan yazabilirim bu sevdaya ve hiç kavuşmadan beslenir yüreklerimiz hasretle. Ama bırak ben yanına geleyim; sen yine istersen, o şehrin sokakları gibi davran bana .
Şu elimde tuttuğum fotoğrafta kimler var, kimler Geçmişin üstü ne çabuk tozlanıyor, ne çabuk eskiyor ve ne çabuk geçiyor geçmiş dediğin
Bir sen eksiksin, yine olman gereken yerde değilsin, şimdiki gibi! Yanımdaki sandalye boş, yorgun bir omuz başım duruyor üstünde sarıldığı için denk gelen elin yok. Ben yine bir fotoğraf karesinde sessiz, siyah beyaz ve sensizim.
Seni sevgili yapmak isterken yüreğime, sıranı hayata vermiş olmana içerliyorum. Yaşadıkça çözülmüş ve bütün sırlarını dökmüş bir ömrün ne bir cazibesi vardır?
Ben ki; dağı, denizi aşardım, gerekirse yeri yerinden oynatırdım, dünyayı parmağımda çevirir, karaları birbirine bağlardım. Yapamayacak olmamın önemi yok, ben yapacağıma inanırdım. Şimdi? Şimdi soluk bir güneş ışığı gibiyim. Aydınlatsam da ısıtmıyorum.
Oysa ben seninle ne beter acılara gülecek kadar güçlüydüm. Yüreğim ne demek, boynumu, ömrümü bağışlayacağım kadar büyük bir aşkın depremiydim. Sallanırdı etrafımda ne varsa adını söylediğimde!
Gittiğin yollar uzun, gittiğin yerler uzak ama hiçbir mesafede arasını kapatamayacak aşk yoktur. Gelmiyorsun, yanlızlığımla ben kalıyoruz arkanda, uzun uzun nereye gittiği meçhul uçaklara bakıyoruz, birine binip gelmek vardı ama sen istemiyorsun diye duruyoruz.
Bu sessizliğin ağır gelmez mi kendine? Bırak bari ben geleyim, biraz nefes değsin yüreğine, ısınsın ellerin ellerinle. Büyük tutkulara sahne olmayan, hatta biraz da utangaç bir sevişmeyi saklayalım yorganın altında. Sabah olduğunda sıcak bir gülüşe uyanmanın hasretini bitir gözlerimde mesela.. Sonunda değecek biri varsa, bütün yolculuklarla razı bedenim. Ayaklarım çoktan çıkacak yola da, aklım gel dediğini duymadığından bekliyor.
Kimse sen kadar bilemez ayrılığı mutlaka ama kimse de benim kadar öğrenmedi, sana bu kadar tutkuyla bağlıyken, sensizlikle terbiye olmayı.
Aslında bir destan yazabilirim bu sevdaya ve hiç kavuşmadan beslenir yüreklerimiz hasretle. Ama bırak ben yanına geleyim; sen yine istersen, o şehrin sokakları gibi davran bana .